Η αδυναμία πλευστότητας στο γλυκό νερό εμπόδισε τα ψάρια της ομάδας των χονδριχθύων, στην οποία ανήκουν οι καρχαρίες και τα σαλάχια, να εξελιχθούν στις λίμνες και τα ποτάμια.

Μελέτη αμερικανών ιχθυολόγων που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση The Journal of Experimental Biology εστίασε στον ταυροκαρχαρία (Carcharhinus leucas), ένα από τα ελάχιστα μέλη του είδους που ζει υφάλμυρα και γλυκά νερά εκβολών. Χρησιμοποιώντας μαθηματικά μοντέλα της υδροδυναμικής συμπεριφοράς του ψαριού, υπολόγισαν ότι η μειωμένη άνωση που επικρατεί στο γλυκό νερό θα ανάγκαζε τον καρχαρία να καταναλώνει 50% περισσότερη ενέργεια για να μπορέσει να κολυμπήσει.

Αυτό συμβαίνει διότι οι καρχαρίες δεν διαθέτουν νηκτική κύστη, ένα είδος φούσκας που υπάρχει στους χονδριχθύες και γεμίζει αέρα για να ρυθμίσει την πλευστότητα. Αντιθέτως, η πλευστότητά τους βασίζεται στο μεγάλο και λιπαρό συκώτι τους, το οποίο είναι ελαφρύτερο από το νερό και εμποδίζει τη βύθιση τους. Μάλιστα το συκώτι αυτό είναι λιγότερο πυκνό από αυτό των υπόλοιπων χονδριχθύων.

Για να κολυμπήσουν στο γλυκό νερό, οι καρχαρίες θα έπρεπε να διαθέτουν ένα συκώτι επτά με οκτώ φορές μεγαλύτερο από τον ήδη διογκωμένο αδένα τους.

Ο ταυροκαρχαρίας (επιστημονική ονομασία Carcharhinus leucas - Καρχαρίνος ο λεύκας), γνωστός και ως καρχαρίας του Ζαμβέζι, είναι ένας καρχαρίας που ζει σε παραθαλάσσια ρηχά νερά σε ωκεανούς και ποτάμια σε όλο τον κόσμο. Είναι γνωστός για την απρόβλεπτη και συχνά επιθετική συμπεριφορά του.

Εκτός από το πρόβλημα της πλευστότητας, τα ψάρια της θάλασσας θα δυσκολεύονταν να διατηρήσουν τα κανονικά επίπεδα αλάτων στο αίμα στο γλυκό νερό.

Τα περισσότερα ψάρια που ζουν στο γλυκό νερό είναι της οικογένειας των οστεϊχθύων, στην οποία κατατάσσονται τα ψάρια με σκελετό από πραγματικό οστό.

Οι καρχαρίες και τα σαλάχια ανήκουν στη διαφορετική, αρχαιότερη ομάδα των χονδριχθύων, με σκελετό που αποτελείται από χόνδρο. Μόλις το 5% των χονδριχθύων ζουν στο γλυκό νερό, συγκριτικά με 40% στην ομάδα των οστεϊχθύων.

econews